แอสแตร์เป็นช่างฝีมือที่อุตสาหะที่มักจะทำงานกับนักออกแบบท่าเต้น
เฮอร์มีส แพน วางแผนล่วงหน้าแม้กระทั่งท่าทางเล็กน้อยในการเต้นของเขา โรเจอร์สเป็นนักแสดง ไม่ใช่ผู้สร้าง แต่เธอเต็มใจที่จะซ้อมจนเลือดไหลออก และทำได้ (“ฉันทำทุกอย่างที่เฟร็ดทำ — ถอยหลัง และด้วยส้นสูง”) มีนิยายในภาพยนตร์ของพวกเขาที่ตัวเลขการเต้นระหว่างพวกเขาเกิดขึ้น เป็นการแสดงความรู้สึกโดยธรรมชาติของพวกเขา พวกเขาดูไร้กังวล แต่มีระเบียบวินัยอย่างเคร่งครัดในเรื่องจังหวะเวลาและการเคลื่อนไหว และต้องใช้เวลาฝึกซ้อมหลายชั่วโมงอย่างที่คาดไม่ถึง ดูการ์ตูน
ละครเพลงของ Astaire-Rogers หลายเรื่องเกี่ยวข้องกับ Fred ที่ตกหลุมรัก Ginger ตั้งแต่แรกเห็น หลังจากนั้นเธอก็ถอยห่างออกมาอย่างระมัดระวัง เพียงเพื่อจะแสวงหาชุดตัวเลขการเต้น เมื่อเธอตกหลุมรักในที่สุด อุบายที่เหลือเชื่อทำให้เธอคิดว่าเขาเป็นคนเล่นชู้ คนเจ้าชู้ หรือหมั้นหมายกับคนอื่น ในภาพยนตร์แล้วเรื่องเล่า เธอหลีกหนีจากความรักที่ปฏิเสธไม่ได้ระหว่างพวกเขา และในที่สุดก็ได้รับการช่วยเหลือในนาทีสุดท้ายระหว่างฉากเต้นรำที่เต็มไปด้วยความโรแมนติกและความหลงใหล “มีเพียงเด็กผู้หญิงที่ดีมากๆ เท่านั้นที่ฉลาดเรื่องชีวิตและเป็นใบ้เกี่ยวกับผู้ชายคนไหนก็ตามที่ขู่ว่าจะแข่งกันเลือดของเธอ” เมอร์เรย์ เคมป์ตันเขียนเมื่อเธอเสียชีวิตในปี 2538
ทั้งหมดของสถานที่ที่หนังได้สร้างหนึ่งของที่มีมนต์ขลังมากที่สุดและยั่งยืนเป็นจักรวาลของเฟร็ดแอสแตร์และจินเจอร์โรเจอร์ส ในภาพยนตร์หลายเรื่องที่สร้างขึ้นระหว่างปี 1933 ถึง 1939 พวกเขานำความสง่างามและอารมณ์ขันมาสู่มาตรฐานของทุกสิ่งที่สง่างาม “เมื่อใดก็ตามที่มีคำถามเกี่ยวกับสไตล์หรือรสนิยมเกิดขึ้น” ผู้กำกับGregory Navaเคยบอกฉันว่า “ฉันแค่ถามตัวเองว่า Fred Astaire จะทำอะไรได้บ้าง”
อย่างแรกเลยคือ Astaire และ Rogers เป็นนักเต้นที่ยอดเยี่ยม นักแสดงภาพยนตร์คนอื่นๆ ก็มีเช่นกัน รวมทั้งคู่หูของแอสแตร์ ( ริต้า เฮย์เวิร์ธ , อีลีนอร์ พาวเวลล์, ซิด ชารีส) หลังจากที่โรเจอร์สหันมาแสดงละครที่จริงจัง แต่สิ่งที่ Fred และ Ginger มีร่วมกัน และสิ่งที่ทีมอื่นไม่เคยมีในลักษณะเดียวกันคือความสุขในการแสดง พวกเขาเก่งมาก และพวกเขารู้ว่าพวกเขาเก่งมาก พวกเขาเต้นเพื่อเฉลิมฉลองของขวัญของพวกเขา
ดูจังหวะสุดท้ายของเพลง “Isn’t It a Lovely Day?” ใน “ หมวกทรงสูง ” (1935) มันเริ่มต้นด้วยเธอเยาะเย้ยเขา ตามเขาไปรอบ ๆ เวทีด้วยมือของเธอในกระเป๋าของเธอ มันขยายไปสู่การเต้นทางกายภาพที่เร่าร้อนโดยตรงกันข้ามกับฟ้าร้องและฟ้าผ่า จากนั้นช้าลงเป็นลำดับที่เลียนแบบสไตล์และการเคลื่อนไหวของกันและกัน ในที่สุด พวกเขาก็พอใจแล้ว พวกเขาล้มลงที่ขอบเวทีและจับมือกัน
ฉันคิดเสมอว่าการจับมือกันเป็นเรื่องระหว่างนักเต้น ไม่ใช่ตัวละครของพวกเขา มากกว่านักเต้นคนอื่นๆ ในประวัติศาสตร์ภาพยนตร์ Astaire และ Rogers ใช้เวลาจริง โกดาร์ดบอกเราในช่วงทศวรรษ 1960 ว่า “โรงภาพยนตร์เป็นความจริง 24 ครั้งต่อวินาที และทุกบาดแผลเป็นเรื่องโกหก” Astaire มาถึงข้อสรุปเดียวกันเมื่อ 35 ปีก่อน เขาเชื่อว่าการเต้นทุกเพลงควรถูกถ่ายไว้เกือบเท่าที่เป็นไปได้ในจังหวะเดียวที่ไม่ขาดตอน โดยจะแสดงร่างของนักเต้นทั้งหมดตั้งแต่หัวจรดเท้าเสมอ
ไม่มีการตัดทอนสำหรับผู้ชมที่ชื่นชม – แอสแตร์คิดว่านั่นเป็นสิ่งที่ทำให้ไขว้เขว ไม่มีการตัดทอนหรือน้อยมากในมุมมองต่างๆ (ใน “เวลาสวิง” กล้องอยู่บนปั้นจั่นเพื่อติดตามพวกเขาขึ้นบันไดจากฟลอร์เต้นรำที่ต่ำกว่าไปยังที่สูงกว่า) และไม่มีการปิดบังใบหน้าของนักเต้นเพราะนั่นจะปฏิเสธการเคลื่อนไหวของร่างกายของพวกเขา (หลังจากดูหนังเต้นรำเรื่อง Stayin’ Alive ในปี 1983 โรเจอร์สได้ดมกลิ่นกับฉันว่า “คนหนุ่มสาวทุกวันนี้ พวกเขาคิดว่าพวกเขาเต้นด้วยใบหน้าได้!”)
เมื่อคุณเห็นใครก็ตาม ไม่ว่าจะเป็นนักกีฬา นักดนตรี นักเต้น หรือช่างฝีมือ ทำสิ่งที่ยากและทำให้มันดูง่ายและมีความสุข คุณจะรู้สึกดีขึ้น เป็นชัยชนะของฝ่ายมนุษย์ เหนือศัตรูของความซุ่มซ่าม ความขี้ขลาด และความอ่อนล้า แนวเหยียดหยามของ Astaire และ Rogers คือ “เธอให้เซ็กส์กับเขา เขาให้ชั้นเรียนของเธอ” อันที่จริงพวกเขาทั้งคู่มีชั้นเรียนและเซ็กส์ไม่เคยมีความสำคัญ เคมีระหว่าง Fred และ Ginger ไม่ใช่แค่เรื่องอีโรติก แต่เป็นเรื่องทางปัญญาและทางกายภาพ พวกเขาเป็นสองพี่น้องที่เต้นได้ดีกว่าใครๆ และรู้ดี คู่หูเต้นรำในเวลาต่อมาของ Astaire เต้นในสปอตไลท์ของเขา แต่ Ginger Rogers นักวิจารณ์การเต้น Arlene Croce เขียนว่า “ทำให้เห็นแสงสว่างของเธอเอง”
ภาพยนตร์ที่ดีที่สุดของ Astaire-Rogers คือเรื่อง “Swing Time” (1936) ที่ห้าซึ่งกำกับโดยGeorge Stevensในช่วงเวลาที่เขาเป็นกษัตริย์ที่ RKO Radio Pictures (ผลงานอื่นๆ ของเขาในช่วงเวลานั้นรวมถึง “Alice Adams” และ “ กุนกาดิน”). พล็อตเรื่องที่มีเล่ห์เหลี่ยมเล่ห์เหลี่ยมมีพื้นฐานมาจาก “Top Hat” จากข้อมูลประจำตัวที่ผิดพลาด แต่มีไหวพริบและเขียนอย่างชาญฉลาดมากขึ้น มันสามารถถูกคิดค้นโดย PG Wodehouse มันทำหน้าที่เชื่อมโยงลำดับการเต้นที่ยอดเยี่ยม ซึ่งสร้างขึ้นจากเพลงของเจอโรม เคิร์น รวมถึงเพลง “Never Gonna Dance” ที่เป็นจุดสูงสุดซึ่งอาจเป็นจุดสูงสุดของการเป็นหุ้นส่วนระหว่าง Astaire-Rogers เพลงนี้ซึ่งมาในตอนท้ายและช่วยแก้ปัญหาทั้งหมดของพวกเขาทางอารมณ์ ทำให้ฉันประทับใจเสมอเหมือนเป็นการสะท้อนการเกี้ยวพาราสี เปิดฉากด้วย Astaire เศร้าใจกับการถูกปฏิเสธ เดินช้าๆ บนพื้นของไนต์คลับร้าง Rogers ติดตามเขาเช่นเดียวกับที่หดหู่ เกือบจะมองไม่เห็น เว็บดูหนัง
การเดินของพวกเขารวบรวมจังหวะเงียบ ๆ จนกระทั่งพวกเขาเต้นโดย
ที่แทบไม่เคยเริ่มเลย พวกเขาเต้นแยกกัน แยกกัน แยกจากกัน Astaire ใช้เครื่องหมายการค้าของเขาในการเปลี่ยนจังหวะ: ความหลงใหลที่ไม่ถูกจำกัดเปลี่ยนกะทันหันเป็นขั้นตอนที่ยืดเยื้อและยืดเยื้อซึ่งบ่งบอกถึงการเคลื่อนไหวช้า จากนั้นจังหวะจะฟื้นคืนชีพอีกครั้ง
ลำดับที่ยอดเยี่ยมอีกประการหนึ่งคือการแสดงเดี่ยวของแอสแตร์ หมายเลข “Bojangles of Harlem” ความอ่อนไหวที่รู้แจ้งถูกกระทบกระเทือนเมื่อเห็น Astaire หน้ามืด แต่บทความของ Cinebooks เรียกสิ่งนี้ว่า “อาจเป็นตัวเลขหน้าดำเพียงหมายเลขเดียวบนแผ่นฟิล์มซึ่งไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อนในวันนี้ ผิวของเขาประกอบขึ้นเป็นชาวแอฟริกันอเมริกันแทนที่จะเป็นภาพล้อเลียนของนักแสดง แอสแตร์เต้นรำเพื่อยกย่องบิล โรบินสันผู้ยิ่งใหญ่อย่างเห็นได้ชัด” เว็บซีรี่เกาหลี
